Thea, krijgen we thee?, vroeg de 27-jarige kunstenaar Piet van den Heuvel aan zijn in Indie geboren vrouw.
Zelf slingerde hij met een nonchalant gebaar zijn benen over elkaar en met een afwezig gebaar presenteerde hij ons een sigaret. Blauwe Bastos. Boven de kachel bewogen de papieren vogels zich loom in de nimmer aflatende cirkelgang, als een uiting van de kunst die momenteel de jonge Haagse kunstenaar Piet van den Heuvel in zijn ban heeft: de bewogen beweging.

De poes gooide bijna een stuk expositie-glas om en Spits, een bewogen beweging op zichzelf, sjouwde als een speelse hond met een oud jasje door de ruime kamer. Speren uit het Atlas-gebergte stonden dreigend tegen de muur en bijna even dreigend waren de wat rauwe klanken, die de steeds doordraaiende grammofoon ten gehore bracht. Ook al een perpetuum mobile. Ook al een bewogen beweging zo ge wilt. Kunst- en natuurlijk broeder Andre zakte op een van de houten banken neer. Het interview kon een aanvang nemen.

Ik wil in Vlaardingen mijn ontwikkeling van het laatste jaar laten zien, zegt Piet van den Heuvel, want die van twee jaar geleden is al weer oud en onaanvaardbaar voor mij. Sterker nog, wat ik het afgelopen jaar maakte bevalt me nu eigenlijk al niet meer. Ik zoek al weer naar een nieuwe vorm om om mijn kunst in uit te leven.

Piet van den Heuvel is een bewogen mens, bewogen door de bewogen beweging, die hij in Amsterdam in het "stedelijke" van Sandberg heeft leren kennen. Hij vond die kunstuiting "geweldig" en voelde zich "van de grond getild".
Hij werd er door in de richting van de plastische kunst gedreven. Daaraan werk hij nu in zijn lichte atelier in Den Haag.
Maar de collages zullen hem nooit geheel loslaten. Van tijd tot tijd zal deze kunstuiting weer bezit van hem nemen. Dan zal hij weer in zijn stapels gekleurde papieren, in zijn sigarenmandjes en postzegeldoos, in zijn voorraad drukwerken van allerlei aard duiken om weer zo een samenspel van lijnen, kleuren en letters bijeen te plakken dat een "collage" heet.
Het zijn deze collages die deze in Gouda geboren kunstenaar in de Visbank ten toon stelt. De wit gepleisterde wanden zullen er een decoratief karakter door krijgen en dat is niet zo verwonderlijk. Want deze kunstuiting heeft veel te maken met het eigenlijke beroep van Piet van den Heuvel:decorateur.

Al op de ambachtschool in Gouda werd die richting bepaald. Na een jaar op de schilderafdeling werd het zijn leraren duidelijk dat in Piet van den Heuvel geen huisschilder stak. Daarvoor was hij te kunstzinnig. Het tweede jaar voerde hem dan ook naar de reclame-afdeling, die meer kansen bood tot creativiteit.

"dat was een fijne afdeling" zegt van den Heuvel, "ik voelde me er al veel vrijer en kreeg er meer ontplooiing."

Drie jaar werket hij daarna als decorateur bij Bruns in Gouda.
Eigenlijk was dat niet zo een beste tijd. De kansen waren te klein. Maar dat besef je meestal later pas. Met de verhuizing van zijn ouders naar Alphen aan de Rijn kwamen ook voor zoon Piet meer kansen. Hij soliciteerde bij Hoying in de Haagse Passage en werd aangenomen. De etalage-decors voor deze zaak van standing waren zijn werkterrein. Het was werk van niveau. Toen greep de dienst in en decorateur Piet van den Heuvel werd grenadier Piet van den Heuvel. Maar zelfs in Oirschot werd hem de kans geboden om zijn werk te vervolgen. Ze ontdekten al gauw dat ze aan mij niet veel hadden als soldaat. Daarom stopten ze me in een kelder, waar ik zelf wat kon rommelen.

En rommelen was en is zijn ideaal. Zijn kameraden konden er van meegenieten door de kunstzinnige en bijzondere affiches, die hij maakte voor de welzijnsverzorging, de uitzonderlijke borden en publicaties die plotseling van de staf verschenen. Maar toen het uniform met de granaatappel kon worden uitgetrokken kwam Piet van den Heuvel in dienst van de V & D. En opnieuw waren de etalages en stands zijn artistiek gebied. De tijd bij V & D was eigenlijk wel heel fijn. Het was een vrijgevochten beweging en ik had de mogeliijkheden en ruimten om iets bijzonders te doen. Ik heb er heel veel opgestoken op het gebied van materiaalkennis en reclame-techniek.

Drie jaar geleden verliet Van den Heuvel deze zaak, toen hij zich als free-lance decorateur vestigde kon hij voor zichzelf uitvieren wat hij in de zakenwereld-en tijdens de vier jaar avondcursus reclame en publiciteit aan de Haagse Kunstacademie-had opgestoken.
Dan valt opeens de naam van Jac Koedood. Een Vlaardingse naam. Want voor deze bouwkundige en uitvoerder van exclusieve stands op beursen en shows heeft Piet van den Heuvel al heel wat werk verricht.

Hij maakte voor Koedood (Van Heutzpark 53) prachtige stands op de jaarlijkse Femina-tentoonstellingen van de Nederlandse Sportfederatie. Ja, zelfs naar Wenen voerde deze relatie hem om er de stand voor een stofzuigerfirma kleur en fleur te geven.
Vaak deed hij dat alleen, maar soms stonden zijn vrouw en zijn broer hem daarin bij. Zoals bij de 75 meter lange decoratie op de Femina-beurs in 1961. En bij de modeshow-decors voor de Nederlandse Vereniging van Huisvrouwen. En bij de wandplastieken, die hij maakte uit afvalstoffen van de talrijke stands. Intussen maakte hij ontwerpen voor folders, cartoons voor verschillende bladen, waaronder het vroegtijdig ten onder gegane Taboe.

Maar al die tijd werkte hij in zijn woning (een grote oude boerderij uit de 17e eeuw in het hartje van Den Haag) aan zijn collages. Waar vroeger boomgaarden stonden en een klooster en waar nu parkeerplaatsen de ruines hebben vervangen en woonwagens hun aparte sfeer verspreieden zoekt Piet van den Heuvel naar kleuren. Kleuren van het palet, kleuren van drukwerkjes, plaatjes en prentjes. Om er zijn collages van te maken en te schilderen.
Collages die ook in de komende veertien dagen de wat grauwe Visbank zullen omtoveren tot een hier wat somber grijs, daar wat milder blauw gedecoreerde etalage. Met nu en dan een modern-bonte mengeling van vrolijke oranje-gele kleurschakering.

Maar in ieder geval tot een etalage van hetgeen deze jonge kunstenaar in het laatste jaar in deze zo bijzondere, maar aansprekende kunstvorm heeft gecreerd.
Articles